„Gdy tylko przekracza próg domu, czyli jednej izby, w której mieszkają teściowa i jej siedmioro dzieci, od pierwszej chwili wyczuwa ich wielką niechęć. W 1929 roku rodzi córeczkę. Tuż po porodzie leży w zakrwawionym łóżku z płaczącym dzieckiem i nie ma przy niej nikogo. W końcu przychodzi szwagierka i daje jej posiłek: kiełbasę i wódkę. Przez wiele lat Stasia będzie się zastanawiać, czy rodzina męża nie chciała się jej w ten sposób pozbyć, jednak poczęstunek „kiełbasą i wódką” dla kobiety w połogu pojawia się często w relacjach mieszkańców wsi, a także lekarzy, którzy przestrzegają przed tym barbarzyńskim „prezentem„. Gdy Stasia dochodzi do siebie, wraca natychmiast do roboty – w polu, w domu, przy dziecku. Musi się spieszyć, bo gdy nie może zdążyć z pracą, mąż ją bije. Kobieta znosi to, ale do czasu. W końcu ucieka do swojej matki, do Bieżenia”. - przeczytaj fragment książki Joanny Kuciel-Frydryszak Chłopki. Opowieść o naszych babkach.

http://bit.ly/fragment_chłopki_wyborcza